رضا رییسی روزنامه‌نگار و تحلیلگر مسائل سیاسی در یادداشتی برای میراث‌آریا نوشت: نزدیک به ٣ دهه است که حاکمان امارات متحده عربی در قالب لفاظی‌های ناموزون و زیاده‌طلبی گستاخانه، پیرامون تمامیت ارضی جمهوری اسلامی ایران و حق حاکمیت تاریخی و ابدی آن بر جزایر ٣ گانه، اقدامات ایذایی و تحرکات دیپلماتیک وسیع و پر دامنه‌ای را کلید زده و مدعای مالکیت بر این پهنه‌های استراتژیک و راهبردی از سرزمین ایران در خلیج فارس را دارند. 

فارغ از اینکه پیشینه تاریخی تعلق سرزمینی همان کشور مدعی نیز به ممالک محروسه ایران باز می‌گردد و قدمت تاسیس این کشور اندکی فراتر از نیم قرن است و اصل دعوی مطروحه به قراردادی میان شاه وقت ایران، استعمارگران بریتانیایی و حاکم شارجه در سال ۱۹۷۱ آنهم در مورد جزیره بوموسی است و اصلا هیچ پیشینه مختصر و اندکی هم راجع به جزایر تنب‌بزرگ و کوچک وجود ندارد و در مورد جزیره بوموسی نیز ترتیبات اداره آن مطرح بوده و نه مالکیت سرزمینی، حاکمان امارات در روندی تدریجی و گام به گام با صرف هزینه‌های هنگفت، پای کشورهای ثالث را به ماجرا باز کرده و پس از گنجاندن ادعای واهی خود در بیانیه‌های پایانی شورای همکاری کشورهای حاشیه خلیج فارس و اتحادیه عرب، به تدریج پای ۵ عضو دائمی شورای امنیت سازمان ملل متحد را به موضوع گشوده و در آخرین نمونه و گستاخانه ترین موضع‌گیری، اتحادیه اروپا با لفظ اشغالگری نسبت به مالکیت سرزمینی ایران بر جزایر ٣ گانه در بیانیه مشترک با شورای همکاری خلیج‌فارس ابراز نظر کردند. 

در طول همه این سال‌ها واکنش طرف ایرانی به این گستاخی نامقرون به صحت، تنها محکومیت دیپلماتیک و تاکید موکد بر حق مالکیت سرزمینی ایران بوده و درست یا غلط هیچ‌گاه فراتر از این محکومیت لفظی و بی اعتنایی به ادعاهای مطروحه و دعوت به مذاکرات دو جانبه و رسمی در خصوص آن با عنایت به ایجاد حق و موضوعیت بخشی رسمی به ادعای طرف مقابل نرفته است. 

تنها سابقه سیاسی و غیر رسمی در این زمینه به اظهارات علی اکبر صالحی وزیر خارجه وقت دولت محمود احمدی‌نژاد باز می گردد که چند سال پیش و سالها بعد از واقعه در گفت‌وگویی رسانه ای، تاکید کرد که صحبت های دوجانبه و غیر رسمی برای حل موضوع (احتمالا ترتیبات اداری مدیریت جزیره بر اساس توافق ۱۹۷۱) برقرار بود که با سفر ناگهانی رئیس جمهوری وقت به جزیره بوموسی، آن نیز به هم خورد و پرونده بسته شد.

به هر تقدیر وضعیت ماجرا طی دو دهه اخیر، طرح ادعا از سوی طرف اماراتی و استنکاف از پذیرش آن از سوی طرف ایرانی بوده و اماراتی‌ها با هزینه‌های هنگفت و تدابیر دیپلماتیک گسترده، فارغ از موضوعیت یا عدم موضوعیت یک مناقشه دو جانبه را ابعاد بین‌المللی بخشیده‌اند و گام به گام نیز طرح خود را پیش می‌برند. 

البته که جمهوری اسلامی ایران و تمامی مردمان سرزمین ما، ذره‌ای و لمحه‌ای حاضر به کوتاه آمدن درباره تعلق سرزمینی یک وجب از خاک کشورمان به مام میهن نبوده و نخواهند بود و هیچ مسامحه و کوتاهی در این زمینه نکرده و نخواهند کرد اما دشمنان هم بیکار ننشسته و تنها و تنها واکنش های لفظی و بیانیه های دیپلماتیک نمی تواند موضوع را مرتفع و آنان را سر جای خود بنشاند. 

در دیگر سو حتی اگر لازم باشد، ایران نشان داده که در اعمال قدرت قهریه برای حراست از تمامیت ارضی و کیان کشور با هیچ احدی شوخی و مسامحه ندارد اما نکته آنست که پیش و بیش از لزوم این واکنش ها می توان با توجه به خواست و مطالبه عمومی و دغدغه آحاد شهروندان از لایه های مختلف و متکثر جامعه در یک فرآیند فراگیر متشکل از مشارکت آحاد شهروندان، تسلط بهینه و عملی در راستای تفوق سرزمینی بر این پهنه خاکی و پاره تن میهن را محقق کرد. 

پس از گزافه گویی ناموزون اعضای اتحادیه اروپا در همراهی با شورای همکاری خلیج فارس، یک خیزش جمعی و پردامنه در سطوح مختلف جامعه با حساسیت مضاعف روی این موضوع را شاهد بودیم و کمپین های مختلفی در این زمینه براه افتاد اما باید این مطالبه و دغدغه مندی روی زمین نیز جلوه‌گر شده و منجر به اقدامات عملی می‌شد. 

در همین راستا تنی چند از وزرای دولت چهاردهم به جزیره بوموسی سفر کرده و شماری از چهره های ورزشی و سرشناس نیز به آنجا رفتند، موضوع طرح ساخت مسکن ملی و اسکان شهروندان نیز در کنار کمپین های تبلیغاتی مطرح شد و بالاخره ظهر روز چهارشنبه وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی در حاشیه جلسه هیئت دولت از اختصاص ۳۰ هکتار زمین برای احداث مجموعه تفریحی، گردشگری، اقامتی در جزیره بوموسی خبر داد. 

این برنامه دولت و عزم و اراده وزیر محترم در راستای ارتقای کمی و کیفی شاخص های زیست جمعی شهروندان مستقر و علاقه مندان به حضور در این منطقه از اقصی نقاط ایران بیش و پیش از هر بیانیه و سخنوری سیاسی می تواند بسترساز استیلای مطلوب و مرصوص حق حاکمیت ملی ایران بر جزایر ایرانی بوده و فراتر از هر گزاره‌ای تسهیل کننده بالفعل‌سازی ظرفیت‌های بالقوه و مغفول مانده در این سالیان باشد.

هیچ دشمن و خصمی به هنگامه‌ی که ایرانیان را مصر و ایستاده بر آرمان ملی و تمامیت سرزمینی خود ببیند و اقدامات عینی و عملی در مسیر تحقق بی کم و کاست عزم و اراده ملی را مشاهده کند، جرات گزافه گویی و طرح ادعاهای بی ربط را نخواهد داشت. توسعه پایدار و متوازن بهترین اهرم بازدارنده در برابر دشمنان این سرزمین است و باطل السحر نقشه‌های شوم آنان. 

انتهای پیام/